<NASTĘPNY

Konkurs na siedzibę Teatru Lalek Banialuka z oddziałem Książnicy Beskidzkiej w Bielsku-Białej

POPRZEDNI>

OPIS KONCEPCJI
Teatr przestrzenią wydarzeń.

Teatr Banialuka – „przyjazne miejsce rozmowy o ważnych sprawach”, „miejsce stawiania pytań”, „miejsce poszukiwania i znajdowania odpowiedzi”, a także każdy teatr z samego założenia swojej funkcji oraz historii– powinien posiadać różnego rodzaju wielofunkcyjne przestrzenie – zewnętrzne i wewnętrzne – aby móc w pełni, w różnej formie i skali realizować swoją misję.

Zgodnie z tym założeniem, zorganizowanie aktywnego, tętniącego życiem teatru o bogatej działalności powinno odbywać się w wygodnych, funkcjonalnie przemyślanych -wraz z całym zapleczem- salach teatralnych, ale także mieć możliwość „wyjścia poza” ich przestrzeń, aby działać również w przestrzeni publicznej, na świeżym powietrzu, placach, parkach, używając różnego rodzaju środków wyrazu. Tak dzieje się chociażby w trakcie Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Lalkarskiej, a założeniem projektu jest umożliwienie takiej działalności jak najczęściej.

W związku z tym zaproponowano zorganizowanie przestrzeni teatru jako zróżnicowanej przestrzennie i funkcjonalnie przestrzeni publicznej w postaci założenia parkowo-krajobrazowego, w którym „zatopiono” kostki betonowe, będące wejściami prowadzącymi do różnych funkcji i części ukrytego pod parkiem budynku.

Wytworzony w ten sposób park jest przestrzenią wielofunkcyjną i różnorodną. W swoim centrum posiada plac główny – z którego możemy dostać się do głównego foyer Teatru i Biblioteki, na którym mogą być organizowane wydarzenia kulturalne, targowiska oraz z którego odprowadzone są parkowe ścieżki w górę w kierunku bardziej „dzikich” przestrzeni parkowych.
Plac posiada też swoją bardziej zadrzewioną, spokojniejszą część, z siedziskami rozrzuconymi na zielonej skarpie oraz -oddzieloną od reszty placu pasem wodnym – zieloną zewnętrzną częścią czytelni bibliotecznej.

Położone głębiej i wyżej przestrzenie projektowanego założenia mają charakter bardziej parkowo-krajobrazowy. Zaproponowano „bajkowy ogród” o zróżnicowanym ukształtowaniu terenu, w którym znajduje się scena letnia, przestrzenie umożliwiające organizację wydarzeń, wystaw zewnętrznych, siedziska zanurzone w trawiastej skarpie z widokiem na plac i podest na placu, a także różnorodność roślin, gejzery wodne , siedziska i alejki spacerowe.

Na tyłach parku znajduje się dodatkowy plac – plac warsztatowy, otoczony skarpami zieleni, z bezpośrednim dostępem do pracowni warsztatowych teatru, który umożliwia rozstawienie większej ilości stołów i mebli i organizację letnich warsztatów plastycznych, lalkarskich lub teatralnych dla dzieci na świeżym powietrzu.

Poprzez zróżnicowanie przestrzenne parku oraz rozdrobnienie kubatury budynku, alejki parkowe wyprowadzają nas w każdym możliwym kierunku, prowadząc po drodze wzdłuż wejść do poszczególnych części budynku.

Po drugiej stronie placu głównego przewidziano zieloną bibliotekę – budynek składający się z dwóch brył nawiązujących do brył teatru, połączonych przeszklonym, otwartym na plac foyer oraz przeszklonymi wypożyczalniami, w środku których przewidziano zimowy ogród umożliwiający wypoczynek z książką wśród roślin nawet w zimie. Znajdująca się na parterze wypożyczalnia główna, przeszklona z wielu stron, ma również swoją część „zielonej czytelni” na zewnątrz budynku w postaci zadrzewionej wyspy otoczonej pasmem wodnym oraz bujną roślinnością, dostępną bezpośrednio z wypożyczalni głównej.

Teatr przestrzenią interpretacji rzeczywistości.

Podstawą przemyśleń projektowych o nowoczesnej architekturze teatru było myślenie o teatrze jako przestrzeni interpretacji świata, subiektywnego odwzorowania rzeczywistości, w którym wybrane zagadnienia czy cechy są celowo uwypuklane dla ich celniejszego przepracowania.

Idąc tym tropem, zaproponowano przestrzeń teatru w formie „miasteczka teatralnego” zanurzonego w zieleni, rozrzuconego dookoła głównej przestrzeni wydarzeń. Każdy z „budynków miasteczka” zaproponowano jako subiektywną interpretację „kostki” z uwypuklonymi charakterystycznymi dachami oraz bajkowymi, zaokrąglonymi wejściami. Inspiracją dla takiego ukształtowania formy budynków były scenografie teatralne pełne miękkich i dynamicznych form, będących jednocześnie tłem dla sztuki teatralnej. Koncepcja poszukuje takiego środka wyrazu które z jednej strony pozwoli zarówno harmonijnie wpasować się w otoczenie jakim jest niewielka kubaturowo zabudowa tej dzielnicy miasta, z drugiej strony zasugeruje swoją artystyczną i nietuzinkową funkcję. Wejście główne do zespołu zaproponowano od strony placu. Wyrazista i fantazyjna forma wejścia będąca niewątpliwie najbardziej charakterystycznym elementem kompozycji, ma na celu skłaniać odwiedzającego do odrzucenia codzienności i wyostrzenia zmysłów na artystyczne doznania.

Jednak poza subiektywną, delikatnie uwypuklającą niektóre cechy interpretacją teatru jako „przestrzeni wydarzeń” oraz charakterystycznymi wejściami do budynków, zdecydowano o oszczędności formy i materiałów.

Głęboka misja Teatru „Banialuka” oraz sposób jej przekazu powinny być dominantą w każdej części przestrzeni teatralnej, zarówno w salach teatralnych jak i zewnętrznych przestrzeniach teatralnych. Z tego powodu uznano, że architektura obiektu powinna stanowić jedynie subtelne tło i odpowiednio funkcjonalne ramy dla tej działalności.

Zdecydowano więc o pozostawieniu poszczególnych „budynków” jako prostych kostek, w kwesti materiałów o zastosowaniu białego betonu barwionego w masie oraz oszczędności detalu. Na betonowych elewacjach zaproponowano reliefy nawiązujące do twórczości współzałożyciela Teatru Banialuka, Jerzego Zitzmana. Reliefy te planuje się wykonywać na szalunkach wykorzystanych później do wznoszenia ścian, przy współudziale teatralnych twórców być może również w ramach otwartych warsztatów.

Założenia urbanistyczne.

Podstawowym założeniem przestrzennym koncepcji jest więc zespół betonowych „kostek” rozrzuconych w luźno ukształtowanym założeniu parkowo-krajobrazowym, obejmującym prawie całą działkę. W ten sposób wytworzono wielopoziomowy i wielofunkcyjny park teatralny, pod którym zlokalizowano największą kubaturowo część budynku Teatru.

Główny plac wejściowy zlokalizowano pomiędzy budynkiem Teatru a budynkiem Zielonej Biblioteki, bezpośrednio przed przejściem podziemnym przy przystanku kolejowym, wyprowadzającym również w kierunku terenów nadrzecznych oraz centrum miasta.

Komunikację kołową zorganizowano obwodowo, lokalizując wymagane przez Inwestora miejsca postojowe i obsługę dostawczą na terenie działki, ale jednocześnie bez możliwości wjazdu i przejazdu przez główne założenie urbanistyczne jakim jest zespół budynków wraz z placem i parkiem.

Poprzez wielopoziomowe ukształtowanie parku, wykorzystanie naturalnych materiałów, przepuszczalnych nawierzchni, różnorodności gatunków roślin oraz kamieni, podjęto próbę „zanurzenia” betonowych „kostek” w zielonej przestrzeni przyrodniczej.